Page 70 - Real Life Temmuz

TREN yAzILARI / TRAiN ARTiClES TREN yAzILARI / TRAiN ARTiClES

Sondan bir önceye geldiğimde, gözlerim gereğinden fazla then: if going-away is a question, would that make coming-back an
sulansa da, olura olmaza buğulansa da, kalbe epik bir var- answer? The roads won’t say anything, not because they don’t
lık-yokluk hissi dolar ve bundan da anlardım ki, trenler de know the answer but because they leave that matter to passengers.
artık epik çağındadır. Eski istasyon binaları eski Türk filmle- When I arrive to the station before the last one, despite my eyes
rinde ve 40’lı, 50’li yılların yerli romanlarında yalnızca bir filling with tears for almost anything, an epical sense of existence
mekân olarak ya da dekoratif bir unsur olarak değil, ne müna- and non-existence wells up in my heart, thus, I realize that trains
sebet, evin bahçesi gibi, avlusu gibi ya da evin ‘hayat’ı gibi are in their epic age now. Old station buildings in old Turkish
durmaktadırlar ve iyi ki hep de öyle duracaklardır. Biz buna movies from the ‘40s and ‘50s didn’t perform as locations or
tarihe, geleceğe kalmak filan değil, hayata kalmak diyoruz ki, backgrounds instead they acted as if they were the garden of the
işte o da bir güzel istasyondur: Hayat İstasyonu’na gelmek house; ‘the life of the house.’ Thank goodness for that! We don’t call
üzereyiz! this as ‘it is up to history’ or ‘future,’ we call it that ‘it is up to life’
Trenin durduğu en güzel istasyonun adıdır Hayat İstasyonu. and what a beautiful station that is: we’re about to arrive the
İnsan tren bu istasyonda çoooook uzun dursun Station of Life!
ister. Kimse inmesin, yeni yolcular bin- The Station of Life is the name of the most beautiful station
sin, hatta tren bir şiiryerinden çok, that a train could stop. One would wish the train would
karnaval olacaksa ne gam, bir stay at this station as long as possible; none shall get
romanyerine dönsün ister. off the train; new passengers shall get on it; and
Hayat İstasyonu’nda bir instead of a poem, let it be a novel. The train is
tren, bayramyeri, romanye- at the Station of Life where it is a holiday
ri, tamyeri… Orada epikle place, a novel place, and the right place. Epic
lirik de birbirine karışır, and lyric melt together there and it becomes
giden tren mi lirikti, gelen hard to tell if the arriving train is the epic or
tren mi epikti, o trenler the one that left. These questions disappear
gibi bu sorular da gelir as those trains do…
geçer. This is my station. Yes, my heart sunk with
Şimdi trenin durduğu ve an epic sorrow or with a dramatic sense of
benim de geldiğim istasyon non-existence. I cannot tell the difference
BANA BİR TREN ÇİZ! burası işte, evet kalbe epik bir or the opposite; however, there is pace. Some say,
anymore whether the trains pass faster than time
hüzün ya da ondan daha gamlı
DRAW ME A TRAIN! bir biçimde hiçlik, yokluk duygusu village’; some ask, ‘Days are getting shorter, is the institution
‘The world is getting smaller, almost as small as our
çöktü. Trenler mi artık zamandan daha
hızlı geçiyor yoksa zaman mı trenin önünde of time adjustment closed?’; some say, ‘If the times don’t keep up
HAYDAR ERGÜLEN gidiyor, farkında değilim, ama bir hız var. Bazıları ‘dünya with you, you keep up with the times’; and then they surprisingly
küçüldü, hatta kasabamız kadar bir şey oldu’ diyor, bazıları pass the train, the time, and this article in a flash. Some stand in
Çocuk olsaydım, annem, babam, öğretmenim ‘bana bir tren If I were a child, and my parents or my teacher had said to me, ‘günler kısaldı, saatleri ayarlama enstitüsü kapandı mı?’ diye wonder behind every leaving thing as Orhan Veli said, ‘I stand in
çiz’ deseydi, ne çizerdim? ‘Bana bir tren yaz’ deselerdi kolaydı, “Draw me a train!” what would I have drawn? If they’d said, soruyor, bazıları ‘zaman sana uymazsa, sen zamana uy’ diye wonder behind the leaving ship.’
oturur eski kara trenleri yazardım, hece ölçüsüyle iki dörtlük “Write me a train!” it would have been easy. I could have written treni de, zamanı da, elbette bu yazıyı da şaşırtacak bir hızla If you had said to me, ‘Write me a train…’ Actually, if they had
yazar, ‘işte kara tren bu’ derdim. Niye? Çünkü o trenler yokuş- two verses about black trains and I could have said, “Here, this is geçiyor... Bazılarıysa Orhan Veli’nin “Bakakalırım giden said… Have I mentioned before that ‘It would have been easy?’
ları heceleye heceleye çıkardı, sesleri, of pufları da sanki o şii- a black train!” Why? Because those trains used to climb up hills geminin ardından” dediğince, bakakalıyor giden her şeyin Good thing that they had not said that, it would have been hard to
rin nakaratı olurdu. Öyle ya şiir her öze yeni bir biçim bulma sighing as if their sighs were the leitmotif of a poem. I could have ardından. write it. Therefore, it means that a person at this age, the epic age
sanatıdır, tren klasikse şiiri de klasik olur der geçerdim. told them that poetry was an art of finding a new shape for every “...Bana bir tren yaz” deseydiniz, deselerdi ‘kolaydı’ mı demiş- of train being the epic age of man, would stand in wonder behind
Sonra tabii ‘bir manzume olarak tren şiiri’nden, trenin lirik essence, and if train were a classic, its poem would be a classic. tim, iyi ki dememişler, pek zormuş, insan bu yaşta, trenin epik the leaving trains to my surprise! My article also commemorates
dönemine geçer, kara’dan mavi’ye dönen trende bir gençlik Later I would set the train poem aside and would move on to the çağı insanın da epik yaşı, yani bu epik yaşında hep gidenlerin, the leaving trains. No remorse tough! My article doesn’t sort the
bulur, ‘mavi geçti’ diye bir şiire başlardım. İçinde gençlik varsa, lyrical period of trains, finding a sense of youth in it that the trains’ giden trenlerin ardından bakarmış meğer! Yazı da öyle, hep regretful words that could have been described as opportunist: I
mavi geçiyorsa, bir de trende geçiyorsa o şiir yeterince ‘lirik’ color had changed to blue from black, and would start another giden trenleri anıyor. Ama bir pişmanlık yok bunda, o istas- wish I were off the train at that station. I wish I were on that train.
sayılır. Onunla nerelere gider de nerelerden dönmezdim ki! poem named ‘blue has passed.’ If a poem has youth in it and if blue yonda inseydim, şu trene binseydim, o treni kaçırmasaydım I wish I had not missed that one. Such things cannot find a place
Dönmezdim, yol sadece gitmek için değil midir, dönüşe başka and train pass through it then the poem is counted as ‘lyrical’ diye yararcı, fırsatçı sayılabilecek kimi keşkeler sıralamıyor. for themselves in the train world or in the train article, isn’t that
bir yol bulmalı, başka bir isim vermeli, başka bir mevsim yakış- enough. Oh, the places I would go by that train and never return! I Hem zaten böyle şeylerin de tren dünyasında, yazısında, duy- so? No way!
tırmalı. Dönüş pek fena bir şey olduğundan değil, sadece bunu wouldn’t return because going is only to go. There should be gusunda yeri olmaz değil mi? Olmaz, olmaz. I had written an article some time ago; its title was, ‘Write me a
soru-yanıt gibi görmenin pek kolaycı bir şey olduğundan. Yola another way, another name, and another season for returns. It is ‘...Bana bir kedi yaz’ diyedir bir yazı yazmıştım vaktiyle, ora- cat!’ This is actually how this train article started when that old
sor öyleyse: Gidiş soruysa, dönüş de yanıt mıdır? Yol bir şey not because returns are bad but it would be the easy way out if we dan kalmış aklımda. Bir tren de yazdık işte, geçti gitti. Ben article came to my mind. I wrote a train article and it already
demez, bilmediğinden değil, yolcuya bıraktığından bunu. just see them as a matter of questions and answers. Let’s ask roads iyisi mi bir tren çizeyim! passed. Well, let me draw a train!

0 6 8 raillife TEMMUZ / JULY 2014 raillife TEMMUZ / JULY 2014 0 6 9